Gorski Kotar bloedt: bossen vallen, afval groeit, de toekomst verdwijnt. VROLIJKE KERST GK

Door een diep bos passeren we het hart van Gorski kotar. Om ons heen liggen boomstammen, taferelen van bloedbad. De natuur huilt. Elke paar minuten passeren er vrachtwagens vol dode bomen, alsof dit de snelweg van de dood is geworden. De kilometers staan ​​op een rij en het hart wordt zwaarder. We komen een afvalstortplaats tegen. Wij pauzeren. Wij geloven onze ogen niet. Verschrikking. De verschrikking. Daar, in de verte, een kruispunt – wegwijzers, ooit boodschappers van richting, zwijgen nu. Hun berichten leiden nergens meer heen. Betekenis? Weg. Gelukkig kennen wij Gorski Kotar als onze broekzak. We hebben geen verkeersborden nodig. Wij weten waar we naartoe gaan.

Gorski Kotar, Marko Sladic
Foto: Marko Sladic

We bereiken de open plek en kijken naar de top. Er staat daar een huis, het huis van een bergbeklimmer. Een voormalig toevluchtsoord, nu verwoest, verwoest door menselijke onzorgvuldigheid. Het hart verstrakt. Ik herinner me onze rodelbaan, picknickplaats, "skigebied". Als het sneeuwt, worden de wonden verborgen door een witte deken, maar zodra de sneeuw smelt komt de realiteit naar buiten. Er liggen banden, verroeste constructies, afval in de weilanden. Iets verderop schreeuwt een enorm oud huis in de bergen, ooit prachtig, nu om renovatie en liefde. Op de open plek voor ons ligt een weiland en militaire geschiedenis: verwoeste gebouwen, bezaaid met graffiti. Er zijn geen markeringen, geen verhaal over wat deze plaatsen betekenden. Gelukkig weten wij het. Wij kennen de geschiedenis. Wij weten wat daar is gebeurd.

We steken de staatsgrens over. Rustig zodat niemand ons ziet of hoort, betreden we het aangrenzende, bergachtige land, klein en bescheiden. Dit is degene waar we vaak grappen over maken met ongeveer 2 miljoen mensen. Maar alles staat hier op zijn plek. De bomen staan ​​trots, zo perfect, alsof iemand ze getekend heeft. Geen logs, geen prullenbak. In de middle of nowhere, een klein dorpje. Berghuizen gelegen in een cirkel, verbonden door een pad. Als een sprookje. We rijden verder, de kilometers verstrijken. Op de hellingen grazen koeien, stieren en ossen. Weilanden omringd door houten hekken - niet de roestige en metalen hekken zoals hier.

Gorski Kotar, Marko Sladic
Foto: Marko Sladic

Ik zet mijn mobiele telefoon aan, zoek naar de locatie en krijg plotseling een melding. Novi List rapporteert over "grote plannen" voor de ontwikkeling van astrotoerisme in Gorski Kotar. De jaloezieën worden voor uw ogen neergelaten. Ik zet mijn mobiele telefoon uit. Ik denk aan alles wat ik heb gezien. Astrotoerisme? Observatoria? Terwijl de natuur bloedt? Het hart breekt.

Gorski Kotar schreeuwt om hulp. Gorski Kotar hoeft niet te worden versierd met valse beloften over duurzaamheid. Gorski heeft concrete, echte stappen nodig. Nu. Onmiddellijk,

 Gorski kotar is niet op zoek naar verhalen. Gorski kotar zoekt werk.

JE MOET JE WONDEN HELEN

Stortplaatsen zijn een schande voor ons allemaal. Daarboven, tussen rivieren en bossen, verbergen we plastic, sporen van onze eigen onzorgvuldigheid. Hoe lang zullen we dit doen? Totdat het bos dat onze schaamte verbergt, verdwijnt?

 DE BOSSEN MOETEN VAN VERNIETIGING WORDEN GERED

Elke boom die valt brengt een stilte met zich mee – maar niet een vredige, maar een die het einde aankondigt. Elke omgekapte boom betekent een verwoest huis voor dieren, een verloren toekomst voor onze kinderen.

 HERSTEL BERGHUIZEN EN SCHUILPLAATSEN

Ze bieden niet alleen een schuilplaats tegen de regen. Dit zijn plekken van verbinding, waar mensen rust en natuur vinden. Hoe kunnen mensen de natuur leren respecteren als we nergens kennis kunnen maken met de kern ervan?

 OM DE MILITAIRE GESCHIEDENIS CULTUREEL TE MARKEREN

Graffiti moet worden verwijderd, er moeten plaquettes worden geplaatst en er moeten verhalen worden verteld. Elke ruïne kan een openluchtmuseum zijn. Elk object is een getuige van het verleden dat niet vergeten mag worden.

 

MEER FEEDERS, GEEN JACHT

De natuur is geen slagveld. Dieren verdienen bescherming en vrede, geen draadkruis en een kogel.

 

ONDERWIJS IS DE SLEUTEL

Kinderen zijn de toekomst van Gorski kotar. Als we ze niet leren de natuur lief te hebben en te beschermen, wordt dit allemaal een ander verhaal over het einde. Kinderen moeten weten: de natuur is geen hulpbron. De natuur is een geschenk.

 

Gorski Kotar heeft geen ‘bestemmingen’ nodig. Gorski kotar zou een thuis moeten zijn - voor mensen en dieren, vogels, rivieren, bossen. Als we het niet kunnen behouden, verdienen we het niet.

Gorski kotar, PRETTIGE KERST.

LAATSTE RELEASES

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

Een wekelijkse dosis van de beste reisverhalen. De nieuwsbrief geeft u inzicht in de belangrijkste evenementen en onderwerpen waarover op het turistickeprice.hr-portaal is geschreven

Uw e-mailadres wordt veilig opgeslagen en alleen gebruikt voor de site turistickeprice.hr en zal niet worden doorgestuurd naar derden.