Toren van de liefde met uitzicht op 50 tinten blauw

Sluit je ogen en stel je een mediterraan bos voor, weelderig groen, geurig en vol leven.

Ben jij?

Goed ... En stel je nu rond dat bos een turkooizen zee voor die je uitnodigt om te zwemmen, duiken of zorgeloos op het strand te zitten ...

Stel je een plek voor zonder het geluid van een auto...

Je hebt je net het eiland Silba voorgesteld, ongeveer 15 vierkante kilometer aards paradijs in de Adriatische Zee. Het wordt ook wel de poort van Dalmatië genoemd, en naast de prachtige natuur is het ook bijzonder omdat het bekend staat als een eiland van voetgangers. Er zijn namelijk geen auto's en motoren op dit eiland, alleen een paar tractoren die worden gebruikt om winkels te bevoorraden. Daarom is het enige verkeer voor gasten en de lokale bevolking om dingen te vervoeren trailers, de zogenaamde so "Karici" die een handelsmerk van het eiland zijn geworden.

Een wandeling door de straten van de enige plek waar Silba u op het eerste, tweede en derde gezicht zal overtuigen. Gelach galmt door de smalle straatjes, de geur van salsa die door de lucht reist als een gastronomische versie van de morsecode, eiland zen waar de tijd een beetje anders stroomt, op de een of andere manier fijner, langzamer en menselijker... Silba zal je hart binnenkomen als een ervaren charmeur zonder dat je het merkt.

In het midden van het stadje staat een hoog, elegant gebouw dat alles overziet als een zorgzame oudere zus. De inwoners van Silba noemen hem De Toren van Liefde of de Toren van Marinic. Het is een ronde, smalle toren waarvan de externe wenteltrap leidt naar een plateau van waaruit het uitzicht op 50 tinten bedwelmend Adriatisch zeeblauw schiet.

Deze toren ziet er niet alleen uit alsof hij is gemaakt om op sociale media te posten, maar is ook een monument voor een liefde waar generaties Silbeniërs van hebben gehoord.

Silba - een eiland waar liefde een monument heeft

In de 19e eeuw werden Petar Marinić en Antonija Mauro namelijk verliefd. Beiden jong, mooi en met veel plannen om samen te leven. Peter was een zeeman en Antonia begroette hem elke keer dat hij terugkwam van het zeilen met verlangen. Voordat hij op reis ging, beloofde hij haar: "We zullen trouwen als ik terugkom, we zullen een tuin rond het huis planten en een toren in de tuin van waaruit we het hele eiland en de zee zullen bekijken." Een kus en afscheid volgde.

De jaren gingen voorbij en Peter maakte kennis met alle wreedheid van de koude zeeën, beide Amerika's, de kust van Australië. Tegelijkertijd realiseerde Antonia zich alle stormen en ongeloof van eenzaamheid. Uiteindelijk werd ze het wachten moe en trouwde ze met een andere man.

Na een lange reis over de wereldzeeën keerde Peter terug naar zijn geboorteeiland na 20 jaar. Nu was hij niet meer alleen een zeeman, maar een echte zeewolf die bij zijn terugkeer door veel meisjes werd begroet. Maar zijn Antonia was er niet. Zijn aandacht werd getrokken door een kind dat uit zijn jeugd opvallend veel op zijn liefde leek. Vrienden vertelden hem dat het Antonija's dochter Domenika was, en Petar knielde voor haar neer en zei: 'Antonija wachtte niet op mij, maar als mijn moeder mijn vrouw niet kon worden, dan zou ze een dochter worden. Ik zal wachten tot dit kind zich ontwikkelt tot een vrouw."

Peter was volhardend en wachtte wel 20 jaar op zijn reis door de wereldzeeën. Toen hij met Domenica trouwde, bouwde hij een toren in de tuin die lang aan haar moeder was beloofd, en daarnaast staat nog steeds het opschrift: "Deze toren werd in 1872 gebouwd als teken van liefde en trouw. Het werd gebouwd door de oude zeewolf Petar Marinić. ”

Bron: Kroatisch Nationaal Bureau voor Toerisme / Kroatië.hr