Een paar versleten sneakers, vertrapte jeugdherinneringen. Ze renden, sprongen, renden door plassen en waren onderdeel van iemands avontuur. Misschien renden ze de heuvel af, sprongen ze over beken en waadden ze door de modder, waarbij ze sporen van onachtzaamheid achterlieten.
En nu liggen ze alleen, achtergelaten op het koude beton, bedekt met vuil en vergetelheid. Zijn ze gewoon afval? Of zijn ze een verhaal geworden, een beeld van een leven dat zonder hen doorgaat?
De natuur kiest niet wat mensen haar voorschotelen. De voorwerpen die we achterlaten, hadden ooit een doel. Ooit waren ze iemands kleine wereld. En nu zijn ze onderdeel van het landschap, ongewenste getuigen van de menselijke onachtzaamheid. Maar kan het weggegooide, verlaten en vergeten door de lens kunst worden?
Kan afval een ziel krijgen en in een lijst aan de muur van iemands woonkamer belanden? Kijken we naar ruïnes of naar sporen van iemands bestaan? Avonturen die al afgelopen zijn of die nog verteld moeten worden?
Deze fotoserie brengt beelden tot leven van wat we achterlaten. Is het alleen maar verspilling of zijn het onuitgesproken verhalen? Zijn dit beelden van verval of herinneringen aan vergankelijkheid? En tot slot: als iets mooi genoeg is voor de lens, is het dan nog steeds afval?
