Ik heb nog nooit een avontuur voor alleen meisjes gehad! Wat staat mij te wachten, zullen ze in de stemming zijn voor echte actie, zullen ze het militaire tempo kunnen weerstaan? Zullen ze op hun rechter- of linkervoet wakker worden, zal hun temperatuur bevredigend genoeg zijn om een glimlach op hun gezicht te toveren...?
Ik stelde mezelf veel vragen en kon niet wachten op de antwoorden daarop. En ook wie er achter de naam Lucija schuilgaat, want zij heeft alles ‘gekookt’.
Toegang tot het bos. Ik liet de auto aan de kant staan, haalde snel mijn vlag tevoorschijn, haalde een statief uit de bunker, pakte bosstokken van het dak, gedoopt en aan mij overhandigd door Moeder Natuur, die ons bescherming bieden als we in de problemen komen. En een luidspreker voor muziek! Ja, voor de muziek: het is een verplicht welkom bij dit damesteam.
"Dit wordt DOOBROO"
In de verte een zwart busje, een Multivan, die uit de films. Nou ja, niet precies zo, maar dat maakt niet eens uit, het is duidelijk wat ik bedoel. Hij staat opzij, de ramen zijn getint. De muziek schalt. Eekhoorns uit een nabijgelegen boom kijken verbaasd naar wat er gebeurt, wie stapt er uit het busje, wie is deze Lucija!? Eén had zelfs een eikel die 'de verkeerde straat in vloog' en ze stikte bijna van opwinding.
De deur gaat open als er staat: "PLICHTEN, HIER ZIJN WE!". Zo noemen ze mij namelijk vanwege mijn achternaam. Voor mezelf zou ik nooit kunnen zeggen hoe schattig ik ben, vooral niet als een man alleen is, als hij in de spiegel kijkt. Maar laten we het nu loslaten.
Het team sprong uit het busje, tien man, allemaal blij met een glimlach van oor tot oor! We zagen elkaar voor het eerst en het was alsof we elkaar al jaren kenden. Ongelooflijk - wat een positiviteit, wat een houding! En allemaal, niet één, twee of drie, maar allemaal. "Dit wordt DOOBROO", dacht ik bij mezelf.
Lucija
Wie is Lucia?
Een blauw meisje, vrolijk, met een brede glimlach. Ze houdt van de natuur, dieren, blauwe lucht, rivieren en beken, een goede grap, vrienden, de kleur groen, enge verhalen en nog veel meer.
Wat vindt Lucia niet leuk?
Als haar vrienden – lees vriendjes – haar achtervolgen, schreeuwen en haar storen.
Een team dat te wensen overlaat
Som. We kwamen meteen bij elkaar en begonnen te praten over de natuur en avontuur, bergen, de Tweede Wereldoorlog en andere dingen. We kwamen aan bij een kleine houten hut waarvoor een prachtige groene weide lag, perfect om te kamperen. En zo was het. Ze zetten snel hun kamp op en begonnen met van alles en nog wat op het gebied van navigeren door de natuur, zelfverdediging, bosspelen...
De meisjes zijn helemaal cool, ze zijn in alles geïnteresseerd, hun ogen zijn groot van verbazing. Ze vragen, ze schamen zich niet. Wanneer iemand bij zo’n team zit en geen ‘sfeerlifter’ hoeft te zijn, gaat alles spontaan en gebeurt er magie. Dergelijke verhalen zijn de beste, en deze heet "Trnovica downhill".
Trnovica bergafwaarts
"Trnovica bergafwaarts" is een van mijn (nu echt talloze) avonturen die ik in de aanbieding heb. Hiermee laat ik jong en oud kennismaken met mountainbiken, gevaarlijke afdalingen en alles wat er onderweg gebeurt. Ons doel is de bodem van de rivier, een prachtige rivier die uit de ingewanden van de aarde stroomt, wreed en gek, over een lengte van 17 kilometer richting zee, de blauwe Kvarner.
Helaas moesten we afscheid nemen, maar het afscheid was vrolijk. Ik had niet eens anders verwacht. Het beste is dat zodra ik op de basis aankwam, de berichten begonnen. De meiden overlaadden me met verhalen, positiviteit, dank... en waren het er allemaal over eens dat we het nog een keer moeten doen. En we zullen. Meisjes, bedankt uit de grond van mijn hart!
>>>Meer blogs van Marko Sladić<<
