OKIĆ – een nooit veroverd kasteel in de buurt van Samobor

Elke dag worden de ogen van duizenden en duizenden reizigers aangetrokken door de kegelvormige top aan de rand van Žumberk - Samoborski Gorje, ten noorden van de snelweg Zagreb - Karlovac, waarop het gelijknamige kasteel staat als de top zelf - Oké. Ik moet bekennen, ik heb talloze keren zelf gereden en tegen mezelf gezegd: "Ik zal daar ooit klimmen". En zo vervulde ik op een mooie dag - letterlijk, want het zou zonde zijn om bij slecht zicht een 500 meter hoge top te beklimmen - mijn wens.

Op de terugweg van Zagreb naar Karlovac ging ik, in plaats van naar de tolhuisjes in Lučki, in het gezelschap van mijn levenspartner Biba richting Samobor, en vervolgens op delen van de smalle en bochtige weg volgde ik de borden helemaal naar de Maks Plotnikov Berghut. Daar is het einde van de weg.

Er zijn verschillende manieren om naar de top te klimmen. Een van hen, zeer veeleisend, vooral zonder uitrusting voor bergbeklimmen, iets meer dan tweehonderd jaar geleden, een Kroatische schrijver en alpinist, anders geboren Van Karlovac, Dragojla Jarnjević, klom ze met succes en dat ook op blote voeten. Ter ere van haar, als pionier van het Kroatische bergbeklimmen en alpinisme, wordt het pad genoemd - Dragojla's pad.

We kozen voor het nieuwe pad direct links, gemarkeerd als gemakkelijker, en in ongeveer tien minuten bereikten we de rand van het middeleeuwse fort. De hoofdentree en het langgerekte gebouw, dat waarschijnlijk drie verdiepingen had, zijn nog te herkennen. Het is mogelijk dat dit bijgebouwen waren, zoals die naast de meeste vestingwerken werden gevonden, terwijl het woongedeelte er bovenop lag.

De klim naar die buitenwijk is een wandeling in het park vergeleken met wat volgt. Biba merkte op dat ze zich voelde als Frodo die Mordor binnenklom. Het pad is erg smal, op sommige plaatsen is het goed vasthouden aan de wortels of stenen, bijna niet te geloven. Aan het einde van de klim was er echter een beloning.

Eerst kwamen we een ronde toren tegen die volgens het bijgevoegde plan waarschijnlijk een watertank was, en daarboven kwamen we uit bij de voormalige kerk, waarvan niet meer bekend is aan wie ze was gewijd. In dat deel is de boog boven de apsis nog bewaard gebleven, die er niet meer is, maar in ieder geval als troost wordt gezorgd voor een prachtig uitzicht naar het noordoosten.

In oude geschriften wordt het fort van Okić genoemd aan het einde van de 12e eeuw, en het kreeg bekendheid omdat het tevergeefs werd belegerd door de Mongolen en vervolgens door de Turken. De verdedigers van Okić werden begunstigd door moeder natuur, maar ook door de vaardigheid van de bouwers, zodat Okić voor de oorlogstechniek en vaardigheid van die tijd een nachtmerrie bleef voor al zijn aanvallers.

In twee generaties, van 1416 tot 1479, behoorde Okić toe aan Frankopani, en dat aan prins Nikola IV. Frankopan, en vervolgens aan zijn zoon Martin II. die het na zijn dood met enkele andere bezittingen naliet aan koning Matthias Corvinus.

De beklimming en rondleiding door Okić inspireerde me om een verhaal te schrijven over prinses Katarina, de enige dochter van de 11 kinderen van prins Nikola IV. Frankopana, die te vinden is in het nieuwe verhalenboek over Frankopana.

En tot slot vond ik informatie over de naam Okić zelf. Ze zeggen dat het afkomstig is van de Latijnse naam uit de Romeinse tijd "Mons acutus", die perfect in het Kroatisch zou worden vertaald als "Scherpe heuvel", maar na verloop van tijd hebben mensen de oorspronkelijke term gecorrumpeerd tot het huidige Okić.

Als je besluit om dit fort te bezoeken, wat ik zeker uit de grond van mijn hart aanbeveel, kies dan een mooie en zonnige dag met goed zicht. U zult net zoveel, zo niet meer, van het uitzicht genieten dan wij.