Een enorm verwaarloosd betonnen megagebouw en dat is al jaren zo. Het maakt niet uit waar het is, waarvoor het werd gebruikt, wat de geschiedenis ervan is... Dat alles is te vinden op internet, typ gewoon 'scheurbuikziekte' in en daar heb je het, een copy-paste-verhaal dat al honderd jaar circuleert. Ik ben in iets anders geïnteresseerd, en zo is het om daarin te blijven als er niemand in de buurt is, als iedereen slaapt en alles stil is. Ik ben daarin geïnteresseerd omdat het bij mijn werk hoort, maar niet alleen omwille van het werk.
Als je in deze donkere uren op dit soort plekken zit, lijken de vervallen muren wakker te worden en weerspiegelen de halfopen ramen een vreemd kleurenspel. Licht komt van buiten, van de straat. Hoge lampen staren als misvormde figuren naar de vloer. Er komt een muis voorbij. Zijn been is gewond, het hangt half - het lijkt erop dat hij door een kat is "gestoken". Hij verstopt zich in een zak en verdwijnt in de duisternis.
Stilte. Maand.
Ik kijk naar sterren, sterrenstelsels, satellieten en buitenaardse wezens. Vermoedelijk bestaan ze, zeggen de Amerikanen, en zijn ze als een dwaas die de leiding heeft over alles. Bo- Ik weet het niet. Wie zal nog weten wie gelijk heeft en wie ongelijk heeft?
Stilte.
Iets verderop, achter de gehavende muur, klonk plotseling een soort van hijgen. Rillingen, tintelingen en angst ontwaken. Ik raap een steen van de vloer en in het halfduister stort ik mezelf in actie. De vuist is gebald, koud zweet bedekt het lichaam. Ik gluur achter de muur, als er twee harige zijn! Ze zitten op de grond, bezweet en stinkend. Er wordt gehijgd en gelikt. Ze eten iets, smullen. Alles lekt, rondom een vreemde afscheiding.
Leunend achter de muur om zo snel mogelijk te kijken waar het over gaat, wordt een stuk van de muur afgescheurd en in beweging gezet. Hij valt op de grond, ik kijk naar hem, het lijkt een eeuwigheid, elke gedachte gaat voorbij. Eén seconde, twee en BOOM!
Ik beefde, en zij ook! Ze draaiden hun hoofd om om te zien wat er aan de hand was, wat voor soort indringer er achter hen zat. Ik verstijfde. Een gezicht als dat van het meest verschrikkelijke wezen ter wereld, mussava van te veel eten. Ze begonnen tegen mij. Zonder een moment na te denken begon ik sneller te rennen dan ik ooit in mijn leven had gelopen. Mijn benen droegen mij gewoon, die dierlijke kracht werd in mij wakker. Desondanks waren ze sneller. Ze vingen me op, gooiden me op de grond en begonnen...
"Markoooo", hoor ik van een afstandje, "Gaat het?". Ik schokte alsof ik uit een droom kwam. John stond voor mij. "Kerel, je staat daar al een paar minuten voor je uit te staren, wat is er aan de hand?", vroeg hij nieuwsgierig. Ik wist niet wat ik tegen hem moest zeggen. Het gekke hoofd speelde gewoon met mij in deze duisternis. De verbeelding werd gewekt, Babe Roge en soortgelijke freaks kwamen naar buiten.
Duisternis is eigenlijk hetzelfde als dag. Laat je niet misleiden door je gekke hoofd en verbeeldingskracht. Wees realistisch, wees moedig en geniet van de momenten die een herinnering voor het leven kunnen zijn.
